Annelikteki Suçluluk Duygusu

Kendimi bazen suçlu hissettiğim annelikle ilgili şu olay nedir bilmiyorum ama çevremdeki her koşuldaki anne istisnasız çeşitli derecelerde hissediyor bunu. En az bir tane şey konusunda suçlu hissetmediğim bir gün geçmiyor. Neden bunu kendimize yapıyoruz ki? Her zaman aynı anda iki yerde birden olmalıyım gibi hissediyorum. Bazen suçluluk duyduğum için suçluluk duyuyorum:)

Suçluluğu başlatanın büyük birşey olması gerekmiyor. Babasına "bu akşam sen uyut" demek kadar basit birşey bile neden olabiliyor. Sürekli yanındayım, herşeyi ile ilgilenmeye, gelişimine katkıda bulunmaya, elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Bir anne çocuğu için daha fazla ne yapabilir ki? Neden babalar suçluluk duymazlar peki? Onların da çocuğu değil mi? Doğumdan 3 gün sonra işine dönen hangi baba suçluluk duygusu duyuyor. Çocuğu o gece uyumadığında uyumaya devam eden hangi baba suçluluk duyuyor? Bir program yapmak için biz babaları ayarlamamız gerekirken babalar sadece haber verebiliyor. Bu çocuklar onların da çocuğu değil mi? Bir annenin 9 ay karnında taşıması, o da besleniyor diye herşeyine dikkat etmesi. Fiziksel olarak bile hayatına büyük bir sekte vurması. Doğurma işlemini hayatını tehlikeye atarak gerçekleştirmesi (nasıl doğurduğu önemli değil). İlk zamanlar gecesi gündüzü birbirine karışmış şekilde emzirmesi. Beslemesi, her işini ona göre ayarlaması yeterli değil mi. Neden suçluluk duyuyoruz? Tutarlı olmak konusunda çok iyiydim ama yaparken parçalanmış gibi hissediyorum.

Peki bir anne nasıl suçluluk duygusunu alt edebilir? Ya da acaba bu mümkün müdür? Çevremde her çeşit koşulda annelik yapan anneden bir tanesi bile suçluluk duygusu duymuyor değil. Çocuğu az kelime söylüyor diye suçluluk duyan anne bile var. Aynı zamanda kaç tane başka anne böyle hissediyor ve en çok ne konuda böyle hissediyor merak ediyorum. "Annelik Suçluluğu" diye bir kitaba bakınmıştım. Evde bebeğiyle beraber olan annelerden ve evin dışında tam zamanlı çalışan anneleren oluşan bir gruba bir anket yapmışlar (dikkat edin "çalışan anneler" demedim... çünkü ne olursa olsun hepimiz tam zamanlı çalışan anneleriz!) sonuçlar beni rahatlattı!!!

Ankete katılan annelerin %40'ı haftalık temelde suçluluk hissediyormuş (aylık temele kıyasla)

%70'i birden çok çocuka annelik yapmak suçluluk duygusunu artırdığını söylemiş. (amin)

Sorulanlara en çok hangi döneme en çok suçluluk duydukları sorulduğunda, %27'si 18 ay- 3 yaş arasının en şiddetli olduğunu ve %21 i ise 1 yaşına kadar ve mezun oldukları okul senelerine olduğunu söylemiş.

Evet yani, bu istatistikleri okumak biraz daha rahatlamamı sağladı ve çok kişinin böyle hissettiğini bir nevi onayladı. Sonra NE'yin bu annelerin kendilerini suçlu hissetmesini sağladığını öğrenmek istedim. Araştırmalarımın sonucunda işte sonuçlar:

Anneler kendilerini şu konularda suçlu hissediyorlar.

%60'ı çocuklarına bağırmak demiş.
%59'u ev işleri ile ilgilenmek ve dağınık bir evde yaşamak demiş.
%57'si eşi ile yalnız vakit geçirecek zaman bulmak demiş.
%51'i işde çok fazla vakit geçirmek (evin dışında çalışan anneler için) demiş.
%41'i sporla ilgili şeyler demiş (zaman yönetimi, çocukları zorlamamak veya çocukları çok zorlamak).
%38'i evde oturmak yerine çalışıp çocukları kreşe göndermek demiş.
%35'i çocuklarının yeme alışkanlıkları olduğunu söylemiş.
%35'i evde durmak yerine kariyer yapmak demiş.
%35'i çocuklarının arasında adil bir zaman bölüştürmesi, ev işleri ve finansal kaynak ayrımı olduğunu söylemiş.
%31'i okulla ilgili konular demiş.
%29'u çocuk bakımı problemleri ile başa çıkabilmek için işten erken çıkma veya işi baştansavma olduğunu söylemiş.
%27'si ailedeki dengeyi kurmak demiş.
%22'si çocukların uyku alışkanlığı demiş.
%16'sı ebeveynlik konuları demiş.
%6'sı hiç suçluluk duygusu duymadığını söylemiş (Gerçekten? Hiç? Bu annelerin kim olduğunu bilmek istiyorum ki doğruyu söyleyene kadar işkence edebileyim).

Eğer tamamen dürüst olacaksam ben,

kendime zaman ayırdığımda,
kızım olmadan biryere gittiğimde,
babası baktığında,
tv seyrettiğinde,
suçluluk duygusu hissediyorum.

Annem bize çok bağırırdı, bu yüzden ben asla çocuklarıma bağırmayacağım diye yemin etmiştim. Hatta sırf bu yüzden sadece bağırmak konusunda çok hassas bir insan oldum.. Birisi bana sesini biraz yükseltse bile onunla konuşmam, bana sesini yükseltme derim. Sırf bu yüzden bile evimizde kimse sesini yükseltmez. Bu da kızımın ses yükseltmeye nerdeyse hiç maruz kalmamasına sebep oluyor. Ve bundan çok memnunum. Sanırım en gurur duyduğum noktalardan biri de asla sesimi yükseltmememdir. Kızımla ilgili tabii. Çok bunaldığım zamanlar oluyor o zamanlarda genelde birinden (annemden, eşimden, arkadaşdan) yardım istiyorum. Ela'nın benden biraz uzak kalıp sıkıntımı atmam için. Belki de bu yüzden çok huzurlu ve güleryüzlü bir çocuk oldu.

En çok kendime zaman ayırdığım zamanlarda kendimi suçlu hissediyorum ki aslında buna hem ihtiyacım var hem de bunu hakediyorum. Aslında anne çöktüğünde tüm aile çöker sözüne inanıyorum. Çökmeyi göze alamayız. Ailelerimizin sıkı bir gemiyi yürütmek için bize ihtiyacı var... çocuklarımızın onları beslemek, kıyafetlerini yıkamak, yatarken onlara masal anlatmak, onları güvende ve sağlıklı tutmak için bize ihtiyacı var. Eşlerimizin herşeyi hatırlamak için bize ihtiyacı var. Ve herşey derken gerçekten herşey. Eşime kendi doğum gününü bile ben hatırlatıyorum çoğu zaman.

Star Wars'daki yüce Yoda'nın sözleri ile biraz karıştıralım ve diyelim ki SUÇLULUK karanlık tarafa giden patikadır. SUÇLULUK öfkeye öncülük eder. Öfke acı çekmeye öncülük eder. Tamam çok ileri gittim ama Yeşil küçük, büyük insan Yoda'yı anmak istedim burda.

Benim gibi başka annelerin bloglarını okurken birşeyler hakkında suçluluk duyduğumuzu hissedebiliyorum. Favori bloglarımızı okumak için 10 dakika ayırmak olsun, kendi blogumuza bir yazı yazmak olsun veya kaydettiğimiz bir dizinin izlemek için yanıp tutuştuğumuz bir bölümünü seyretmek olsun, spor salonunda kendimiz 2 saat egzersiz yapabilmek için çocukları bakıcı ablalara bırakmak olsun veya bir haftada 3 kere aynı şeyi yedirmek olsun... her zaman birşeyler hakkında kendimizi suçlu hissediyoruz. (ben en çok kendim dışarı çıkarken onu bıraktığım zaman suçlu hissediyorum) (suçlu hissetmediğini söyleyen %6 dışındaki tamamen totolarından atıyorlar bence).

Peki onca suçlulukla ne yapacağız? Boşvermek mümkün mü? İnanıyorum ki sonunda evet. Eş ve anne olmanın yanında kendimiz olmamıza izin vermemiz gerek.

Suçlulukdan kurtulmak için kendinize izin verin. Pencereden dışarı atın ve "Kurtuluş bu" deyin. Avm'deki o çok beğendiğiniz gözlükleri alın, ne zamandır ertelediğiniz bir manikür yaptırın, ev işlerinizi birsüre askıya alın ve çocuklarla eğlenceli bir gün geçirin, duşda bir 10 dakika fazla geçirin ve bir yüz maskesi yapın..!!! Ben çok yakında kendini şımartma çalışmalarına başlıyorum.. Eminim kızım beni yine de çok sevicek. Katılmak isteyen.