29 Ağustos 2010 Pazar

Taşınmak Hakkında Öğrendiğim 8 Şey

1. Ne kadar iyi planlarsan planla çok yorucu oluyor. .

2. Bir Taşınma Klasörü yaptım. Çok işe yaradı. Şimdi evi yerleştirirken hayatımda ilk kez organize olmayı planlıyorum.

3. Murphy’nin Taşınma Kuralı: Eğer paketlediğin birşeyi bulamıyorsan (örn. cep telefonu şarjı veya özel aldığın bir temizlik malzemesi) gidip yerine yenisini almalısın. Garanti ediyorum, bir sonraki 24 saat içinde mutlaka eskisini bulursun.

4. Taşınma kararınızla ilgili şüphelerinizin olması doğaldır. Büyük ihtimalle 5. veya 6. gün geçecektir. (Bende öyle oldu.)

5. Çok yorucu, ne kadar iyi planlarsan planla. Oo, bunu daha önce söyledim mi? Valla bir tekrarı hakediyor.

6. Muhtemelen, çok fazla eşyanız var ve taşınma bunu çok net ortaya koyacaktır.

7. Sizin için neyin önemli olduğunu bulamadığınızda çok çabuk öğrenirsiniz. Bu eşyaları bulmakta ben çok zorluk yaşamadım ama hep çok kullandığım şeyleri kaybettim: kettle, tost makinesi, bir tava, ölçme kapları, sterilizatör, çamaşır deterjanı, nevresim, telefon şarj aleti ve hala bulamadığım bir internet bağlantısı.

8. İlk günler TV olmaması sadece optimal değil aynı zamanda harika. Daha fazla paket açtık, ve aynı zamanda birbirimizle daha çok eğlenme imkanı bulduk. Ela paketlenip yatağa gidince, coca ve ben balkonda geyik yaptık, takıldık, erken yattık. Biliyorum ki TV olsaydı daha fazla seyredicektik, bu da sorun değil aslında oldukça seviyoruz izlemeyi.

Taşınma olayı bitti. Sonunda son problemimiz doğalgazımız da bağlandı. Evde eksiklerimiz var. Ama yavaş yavaş hallediyoruz. Hamileliğin bu döneminde enerjik kalmam biraz da bu sayede oldu. Artık 8.5 aylık hamileyim. Sonunda bir bakıcı/yardımcı bulduk. Umarım istediğimiz gibi çıkar. Artık sanırım bebeğin gelmesine hazırız. Ne zaman isterse gelebilir.

26 Ağustos 2010 Perşembe

Hayat Gebeş Olarak Nasıl Esra?

Sürünüyorum.

Hiç birşey arkadaşım değil.
Klimam ve büyük kanepem dışında.

Tuvalete her zamankinden çok sarılıyorum.
Sonra kafam 3.3 dakika önce naapmıştım ben diyerek bir daha sarılıyorum.

Gece Ela'yı çişe kaldırmak için, susadığımdan, çok terlediğimden, tekme yediğimden, pozisyon değiştirmek için, rüya gördüğüm için, sese uyandığım için olmak üzere ve bunları her gece en az bir kere yaşayarak defalarca uyanıyorum. Bu uyanmalardan bir kaçında uyuyamayıp biraz tv seyrediyorum.

Şu sıra sanki hamileliğimin ilk haftalarına döndüm. Tavuk, Pizza, Pasta ve kokan tüm gıdaları yiyemiyorum midem kalkıyor. Düşmanlarım gibiler. Gittikçe daha az yiyip daha çabuk şişiyorum ve rahatsız oluyorum. Bu gebelikde yemekle aram hiç yok. Bir tek taze cevizi ve karpuzu sonsuza kadar yiyebilirim.

Fiziksel bir enkazım. (Akli durumumla ilgili yorum: Tamamen darmadağınım, kendi izlediğim şeyleri bile hatırlamıyorum). Geçen gün cocayla sinemaya gittik, filmin çok büyük bir kısmında uyudum. Neden evinde uyumuyorsun ki dimi.. Gülerken göbek deliğimin yukarı aşağı oynamasına cocam çok gülüyor. Artık tamamen gülünecek haldeyim. Biraz önce yan tarafa bakarak yürürken duvara göbeğimi vurdum, bu yazdıklarımın üstüne yani.

Bir fotoğrafımı çekicektim. Ama koltukdan kalkamadım ve sizin gülmeniz top 2 listemde değil. Çok üzücü tabii çünkü resim paha biçilmez bir şantaj malzemesi niteliğinde olabilirdi.

TOP 2 LISTEM (Şu anda)

1. koltuktan kalkmak
2. yiyecek almak

Sokakda herkesten bir yorum geliyor.
"Bence doğurmak üzeresin" (Geçen sefer de öyle diyorlardı, 40 haftayı geçtik)
"Yok, yok henüz karnın tam düşmemiş", (Ultrasonmusun ablacım, doktorunki pelvise inmiş kafa diyor).

"Erkek dimi.. Sende erkek karnı var" (Hayır iki seferdir bunu söylüyorsunuz, ey dünyanın bu işi en iyi bilen kadınları ama iki seferdir kız taşıyorum, kızzz).
"Yok, yok çok ilginç sendeki erkek karnı" (Fesupanallah).

"Aaa, kızım kaldırma çocuğu, hamilesin" (Hadi canım, gerçekten hamile miyim, biliyormusunuz 9. ayımdayım 9 aydır kaldırıyorum ben bu çocuğu)

"Çok az yiyorsun, çocuk yeterince büyümez." (Büyüyor işte, gayet de sağlıkla büyüyor, biliyormusunuz 2 dilim peynir, 2 bardak süt (ayran) günlük kalsiyum ihtiyacını karşılıyor, hele şekere hiç ihtiyacı yok.)

"Çok hareket ediyorsun, oynuyorsun, zıplıyorsun, birey olucak" (Öncelikle sanane, sonra olmuyor işte olacağı varsa 9 ay yatan hamilelere de oluyor, bu iş ilahi kardeşim, ne olucaksa oluyor.)

"Normal doğummu yapıcaksın, çok sancılı ama ne uğraşıcaksın, hem bebek için de riskli" (Sen nasıl doğurdun o kadar çocuğu, demek ki yapılabiliyormuş, tipimden ağrı eşiğim mi belli oluyor. Risklerini nerden biliyorsun, sezeryanın riskleri ile karşılaştırdın mı, sen durup dururken ameliyat olmak ister misin.)

Gebeşlik işi baştan sona sabır işi. Sadece kendi fiziksel ve ruhsal durumunla uğraşmıyorsun. Bir de etrafdaki çok bilmişlerle uğraşıyorsun. Üstelik 2. gebeliğini geçirsen bile yurdumdaki herkes ebe kıvamında. Zaten işime karışılmasından hiç hoşlanmıyorum. Bir de bırbırbırbır laf dinliyorum. Neyse işte hayat gebeş olarak hiç kolay değil, hele de karnın arşa çıkmışken. Hele bir de evde hiperaktif bir 2 yaş bebesi varken. Neyseki hayatımı kolaylaştıran bir cocam var, en büyük destekçim o.

25 Ağustos 2010 Çarşamba

Doğa ve Sanat

Hep geyik mi yapıyoruz sanıyorsunuz. Geçtiğimiz hafta sonu çocuklarla doğa ve sanat aktivitelerine soyunduk. Açık havada parmak boyası, spor, tepeden yuvarlanma (bunu ben yapmadım tabii ki), kelebek gibi uçmaca, ağaçlarda sallanmaca vs. Çok eğlendik, en çok onlar eğlendi. Şu güzel havalar devam ederken biraz daha böyle aktivite yapmayı umuyoruz.
Yer: ODTÜ Kortlar
Tavsiye ederim, çocuklar için çok güzel bir aktivite.

24 Ağustos 2010 Salı

36 Hafta


  1. 33. haftada kaburgalarıma ilk tekmeyi yemiştim.
  2. Hamileyken en ufak şeylerle bile ilgili suçlu hissetmek çok komik. Çok kötü bir sırt ağrısı ve karnımda bir sinir ağrısı yaşadım. Bazen çığlık atmak istedim, o kadar acıttı ki bir iki kere attım da. Fakat sağlıklı bir bebeğim oluyor ve bu onun suçu değil ne büyük bir salağım ki şikayet ediyorum. Eminim kafa üstü vücudunun ortasından sallanan bir kabloyla olmayı o da çok sevmiyordur.
  3. Tüm aksi çabama rağmen, duşdan sonraki görüntüme tanık oldum. Aman Allahım.
  4. 8 aylık hamile kadınlara bakıyor muyum? Şu günlerde yabancı insanlardan acınası bakışların yanında hertürlü bakışa maruz kalıyorum.
  5. Bir iki pantolonum bir gecede küçüldü. Gerçek anlamıyla.
  6. 4 hafta kaldı ve bebek 2750 gr. Bir arkadaşım bir trambolin almamı ve işleri hızlandırmmı önerdi.
  7. Ayak bileklerim hala var ama parmaklarım dolma gibi oldu. Burnum da 2 katına çıktı yine.
  8. Bundan sonra bir daha gece kesintisiz uyuyabileceğim zaman kaç ay sonra merak ediyorum. Şu an bebeğe alıştırma gibi her gece Ela'yı çişe kaldırma, terleme, tuvalete kalkma, rüya yüzünden uyanma gibi nedenlerle defalarca ayaktayım ve bunların bazılarında uyuyamayıp tv seyrediyorum.
  9. 40 haftayı yine geçirecek miyim acaba?
  10. 6.5 kg aldım. Ve artık gittikçe daha az yiyerek daha çabuk şişiyorum ve rahatsız oluyorum. Bu hamileliği de sağsalim bitirebilirsem çok mutlu olacağım.

22 Ağustos 2010 Pazar

Abla Olmaya Tahmini 30 Gün


Ela son günlerde en neşeli, en heyecanlı günlerini yaşıyor. Tabii ki bunun yaklaşan doğumla bir alakası yok. Şu sıra çok eğlendiği aktiviteler yapıyoruz, 9. ayımda olmama rağmen onu serinleyen havadan da yararlansın diye her gün akşama kadar gezdiriyoruz. Parklar, arkadaşlar, eğlenceler. Tabii ki doğumla birlikte bir süre geri adım atmak zorunda kalacağız. Ama umarım içerdeki bebek erken gelmez de ben de kızımla serinleyen havaların tadını dışarda gezerek çıkarırım.. Nitekim havalar cuma itibariyle biraz serinler serinlemez kendimizi klimalı salon hapsinden de kurtararak ayağı yanıklar gibi dışarı attık.

Ela'ya elimizden geldiğince kardeşi olacağını anlatıyoruz. Hatta "annenin karnında Ece var" bile diyor. Ama Ece'nin gelip eve yerleşeceğinden, annesini, babasını paylaşacağından haberi olmadığına eminim. Yani bu durum bizim için olmadan anlayamayacağımız bir denklem. Umuyoruz mümkün olduğunca hasarsız atlatırız.

Ece'ye gelince, şu an 36. haftamızın içindeyiz. Cuma günü kontrolüm vardı. Ece çok güzel büyüyor, çok şükür. 3 hafta içinde 700 gram alarak 2760 gr olmuş. Boyu da, kilosu ortalamanın biraz üstünde. Ben de 3 haftada 1.5 kg almışım ki yine alt sınırdayım çok şükür. Böylece şu an itibariyle 6.5 kg almış durumdayım, 8 kilo ile bitirmeyi umuyorum. Geçtiğimiz bir hafta içinde artık vücudumda ödemler de başladı. Ellerim ve yüzüm biraz şişmiş durumda, hareketlerim biraz daha kısıtlandı ve bugün çok hafif kasılmalarım oldu. Umudum 40 haftayı doldurmak ama 2 hafta daha geçirelim de sonra istediği zaman gelsin Ece bebek. Sağlıkla inşallah. Tekrar bir doğum daha yapacağıma inanmakda şu an zorlanıyorum. Bakıcı aramalarımız sürüyor. Umarım önümüzdeki 10 gün içinde birini buluruz, bu konu bizim için hem olmak zorunda olan hem de beni endişelendiren bir konu. Her neyse bebekler aleminden haberler böyle. Ben gebeşliğin doruğunda kalan günleri eğlenerek geçirmek umudunda ve niyetindeyim.

19 Ağustos 2010 Perşembe

Arkabahçe Beach

İkoncan Ela Hanım uzun zaman aradan sonra arkadaşları ile Arkabahçe Beach'de buluştu, hasret giderdi. Sık sık havuzda serinleyen 4'lü çeşitli oyuncaklarla eğlencelerine eğlence kattılar. Gruptaki kızların çoğunun şehir dışında olmasını fırsat bilen Ela hanım 3 erkekle keyif çattı.

Zaman zaman tekerlekli oyuncakları paylaşmakta zorluk yaşayan 2-2.5 yaş arası bu grup yine de sevimlilikleri ile objektiflere güzel pozlar verdiler. Onlar aksiyonun dozunu artırırken hominigırtlak anaları arkabahçeye yayılıp Güliz'in mantısı ve Sibel'in güllaçıyla kalori yüklemesinde bulunmaktan kaçınmadılar. Günün sonunda İkoncan Ela çok eğlendiğini çok yakın zamanda tekrarlayacaklarını ve ağkadaşlarını çok sevdiğini dile getirdi.
Fotoğraflar : Ela, Doruk, Can ve Eren felekten bir gün çalarkene.

17 Ağustos 2010 Salı

Ağustos

Şu 12 ay içinde en nefret ettiğim aydır Ağustos. Sıcakdan ve nemden aklım çalışmaz olur. Sıcak benim üretkenliğimi azaltır, beynim bile çalışmaz olur, canım hiçbirşey yapmak istemez. Bu sene sıcaklar uzun zamandır devam ediyor bir de üstüne hamileyim. Gece defalarca kalkıyorum, su gibi terliyorum gittikçe daha kalitesiz bir uyku uyuyorum bu yüzden de dayak yemiş gibi heryerim ağrıyor. Yaptığım hiçbirşeyden zevk almıyorum, terleyerek yemek de yemek istemiyorum evde herhangi birşeyi toplamak da, dışarı çıkmak da istemiyorum evde olmak da. Uzatmayım en sevdiğim mevsim sonbahar gelmeden önce her sene yaz mevsiminden de sıcakdan da ne kadar nefret ettiğimi bir kere daha anlıyorum. Ve bu ısınmalar devam ettikçe ne olacak bilemiyorum.

Ağustos ayının aksine Ağustos ayında doğan insanları çok severim. Sıcaklıkları, cömertlikleri ile parlarlar. İşte bugün 34. yaşına giren bir tanesiyle aynı evi, aynı hayatı paylaşıyorum ben. 10 senelik ilişkimiz, 6 senelik evliliğimiz boyunca beni hep özel hissettirdi, her zaman özenle davrandı. Bu 10 seneye çok sıkıntı ve mutluluk sığdırdık ama hep birbirimize dayandık. Şimdi 2 çocuklu bir hayatın başında yanımda olduğunu hissetmek bile bana kuvvet veriyor. Mutlulukla söyleyebilirim ki ilişkimiz 20'li yaşlarımızın heyecanını, 30'lu yaşların hayat paylaşımına, sıcaklığına, derin sevgisine dönüştürdü ama bizi hiç yıpratmadı. Bunda bu yüce gönüllü, çocuk ruhlu Ağustos insanının payı büyüktür. Ha ben de melek gibi bir insanım o ayrı ama gün onun günü. Sakin yapısına baba olmak biraz da olgunluk katsa da hala kızlarla hangi oyunları oynayacağını düşünüyor. Hayatımı güzel kılan sevgili cocam nice mutlu yıllara, nice mutlu yaşlara.

14 Ağustos 2010 Cumartesi

Doğmamış Kızıma Mektup

Sevgili Kızım;

Plasentanın nazikçe yerleşmesinden 9 uzun ay sonra, dışarı çıkıp dünyanın geri kalanı ile tanışacaksın. Rahmimin dışındaki hayat tamamen farklı tatlım. Dışarısı sert ve çılgın ve ben; annen olarak, seni korumakla, doğru patikadan ayrılmaman için seni yönlendirmekle, büyük anne ve babanın bana yaptığı gibi sana bir ışık ve rehber olmakla görevliyim.

Buralarda dönen çok şey var kızım. Kötü şeyler. Çok karışık işler. Ve bunun için senin güçlü ve dürüst olmanı istiyorum. Başkaları seni doğru yoldan itip çekicekler, fakat ben senin açık kafayla düşünmeni istiyorum. Onlara baş eğme ve herşeyi tart. Sana iyi olacak mı olmayacak mı düşün. Ama yine de herşeyi planlamanı istemiyorum. Spontane ol. Hazırlıksız davranmak güzeldir - başkalarının senin sıkıcı olduğunu düşünmesinden de alıkoyar:P

Eski yıllarda, başımı belaya sokmuşluğum vardır. Bazıları başka insanlar yüzünden, bazıları doğamdan, bazıları da salaklığımdan kaynaklanmıştır. Ama önemli değil. Bazen tökezlemek çok doğal. Yanlışlarından öğrenmen gerek. İnan bana hataların en büyük öğretmendir.

Bebeğim, bir gün aynen baban ve benim gibi sen de aşık olacaksın. Ve seni uyarmalıyım ki, müthiş bir yolculuk olduğu kadar önünde çukur ve tümsekler de olacak. Kalbin bir şekilde mutlaka kırılacak. Sarsılmaz olmanı istiyorum. Acının üstünde yaşamamalısın. Kalbini biri parçalara ayırdığında onarmalısın. Ancak onu onarıp aşık olduğunda müthiş bir yolculuk olacak - çünkü ancak o zaman daha kuvvetli olacaksın.

Annen olmama rağmen, düşüncelerimi sana empoze etmeyeceğim, kendininkilerin oluşmasını isteyeceğim. Sana her zaman ne yapman gerektiğini de söylemeyeceğim. Fakat birinin tavsiyesini istersen, alman gereken tavsiye benimki olmalıdır. Cool bir anne olacağıma söz veriyorum. Birlikte partilere gidebileceğin, gerçekten herhangi bir konuda konuşabileceğin; güçlü ve zayıf taraflarını tamamen kabul eden biri olacağım. Fakat söylemeliyim, adil bir anne olacağım - ben seni dinleyeceğim, sen de beni dinle. Sana küçük cezalar vermeyeceğime söz veremem çünkü kötü şeyler cezasız kalmıyor:)

Her zaman seninle olmayacağım kızım. Bu büyük küreden bir zaman, bir çıkışım olacak elbette. Ve sana öğrettiğim herşeyden, en ufak şeyden bile birşeyler çekmeni istiyorum ki bunların içinden sana geçerek hep yaşamaya devam edeyim.

Benim geçmişimde, senin geleceğinde bir zaman, bunu okuyacaksın. Fakat benim bugünümde sen fikirdin, plan oldun sonra aklımın kavrayışı oldun. Ve daha doğmamış olsan bile, o kıvılcım yüreğimde artık, şu anda seni seviyorum; ve seni hep seveceğim.

12 Ağustos 2010 Perşembe

Kontrol Var mı?


Hamilelik, kontrol üstüne büyük bir ders.

Yani hiç olmadığını öğrenmek için. Bedenimin her geçen gün büyümesini durduramıyorum. Bu büyük bebeğin kaçınılmaz doğumunu durduramam. Sancılar ve doğum nasıl gidicek, kontrol edemem. Acıdan kaçamam, ne olacaksa ondan kaçamam.

Yapabileceğim hiçbirşey yok.

Bunun için hazırlık da yapamam. Kendimi bunda "daha iyi" yapacak bir kitap da yok. Hafıza kartları hazırlayıp, ezberleyip sonra da "A" alabileceğim bir durum değil. Geçen seferki gibi mi olacak merak ediyorum. Gerçi şimdiye kadar hiçbirşey geçen seferki gibi olmadı. Bir sezaryenlemi bitirmek zorunda kalıcam, daha kolay olucak mı herşey, normal doğurabilicek miyim, epizyotomi gerekecek mi? Ya bana ya da bebeğe birşey olursa.

Tüm bunları merak ediyorum.

Fakat tüm bu meraklar stres dolu değil. Obsesif değilim. Sadece beynimde uçuşan düşünceleri izliyorum. Onlara bir bağlılığım yok. Sadece bir anlığına aklımın bunları merak etmesine izin veriyorum, düşünceyi tanıyorum sonra bir sonrakine geçiyorum.

Yeni düşünce şeklime göre kötü düşünce yok - sadece düşünce var. Düşünceler kendi içinde ve dışında güçlü değiller. Hedef düşünceleri görmezden gelmemek. Hedef onları net olarak tanıyıp, yoluna devam edebilmek. Bu düşüncelere bir bağımlılık oluşturmuyorum.

Bir durum üstünde hiç kontrolünüz olmadığında (ve kaç tane durumu gerçekten kontrol ediyoruz?), herhangi bir sonuç hakkında galeyana gelmek biraz faydasız. Yaşa. Yapabileceğinin en iyisini yap. Anda kal. Geleceği kontrol edemiyorsun. Veya geçmişi değiştiremiyorsun.

Hamilelik bunun en net örneğidir. Hayatın diğer olayları ve stresleri üzerinde bocalayıp savaşabilirsin. Hayattaki bir çok şeyin kontrolünün sende olmadığına inanmayı reddedebilirsin - Olabilecek veya olmayabilecek bazı hayali sonuçlar için kendine savaşmak ve bocalamak için izin verebilirsin. Fakat hamilelikte bu bir paket anlaşmadır. Hiç birşey kontrolünde değildir. Vücudun kendi yolundadır. Gebelik süreci kendi zamanında olur, kendi şeklinde olur ve söyleyip yapabileceğiniz hiç birşey yoktur.

Olmasını engelleyemezsiniz.

Gerçekliktir.

Bugün araba kullanırken - Dans edilebilecek bir şarkı çalıyordu - Birden düşündüm ki : "Aman allahım, bir kızım daha olacak. 2 tane çocuğum olacak. İki çocuğu hayal edemiyorum. Bir kızı daha hayal edemiyorum. O insanı hayal edemiyorum. Kim o kız? Ben kim olacağım? 2 çocuk annesi mi?

2 taneye nasıl annelik yaparsınız?

2 taneyi nasıl yönetiyorsunuz?

Sevginizi 2'ye nasıl bölersiniz? Veya 2 ile mi çarpılıyor? İkinci düşünceden şüpheleniyorum. Fakat tüm hepsi, tüm bu annelik, birden çok çocukluluk, bu hayat, bu doğum hepsi uzak ve anlaması zor görünüyor.

Fakat aklımın merak etmesine izin veriyorum. Buna takmıyorum. Heyecanlanmıyorum ve stres olmuyorum. İnsanlar çoğunlukla bana soruyor, "Heyecanlanıyormusun?" ve sanırım çoğunlukla "evet" diye cevap veriyorum veya bu bebeğin içimden çıkması için hazırım gibi birşeyler mırıldanıyorum... ama "heyecan" hissi gerçekte yok. Heyecanlı veya korkuyor değilim.

Sadece burdayım.

Şu anda:

Kemiklerimin ayrıldığını hissediyorum. Bedenimin yavaş yavaş açıldığını hissediyorum. Hazırlandığımı hissediyorum.. ama hazır değilim. Bu belki de kontroldür işte. Hepimizin hazırlandığının farkına varmak, ama asla hazır olmadığımızın. Bu bir varış noktası değil, bir yolculuk.

Varış noktası olmayan bir yolculuk mu?

İşte doğum ve ölüm orada. İkisini de kontrol edemezsiniz, ve eğer yeterince uzun yaşarsanız aralığını da kontrol edemediğinizi anlarsınız.

Ve bunu yazarken tüm bunlar beni güldürüyor.

Bu yabancı içerden beni iteklerken gülüyorum. Tüm merak ve gizemine gülüyorum. Akışa kendimi bıraktım, kendi yaşamıma gülüyorum.

11 Ağustos 2010 Çarşamba

Şeker Saçmalığı

Kızgınım ve bu konuda ağzımı açmak üzereyim..
Dün kızımı birşeyler almak için bir avm'ye götürdüm, kızım boyca %65'de, kiloda %25'te. Her sezon ona birşeyler almak için çıkarım ve dün bunu yapmak için alışverişe çıktım. Kızımın yaşı için denediğimiz hemen herşey ona büyük geliyor. Kızımın normal bir kilosu var. Gerçekten fazla kilosu olmayan sağlıklı bir çocuk. Peki neden herşey ona büyük geliyor. Analizim şu ki çocuklar gittikçe daha kilolu ve büyük oluyorlar ama kimse buna dikkat etmek istemiyor ve "bu çocuklar büyük yeme alışkanlıklarına bir bakmamız lazım, neden acaba çocukluk obezitesi bir problem olmaya başladı" diyeceklerine, problemi görmezden gelip kıyafetlerin numaralarını büyütüyorlar. Kuzenim 12 yaşındaki kızına biraz iri deyip 16 yaş çocuğu kıyafeti almaktan çekinmiyor da bu çocuğun geleceği ne olacak diye düşünmüyor. EkoAnne'de yazdığım şu yazıya bir göz gezdirin lütfen. İnsanlar çocuk neslinin gittikçe şişmanladığının farkına varmıyor. "Hayır, benim çocuğum şişman değil, bak ona göre kıyafet var. Al tatlım birşey yemedin bir big mac daha ye". Kör müsünüz? Sadece ben mi görüyorum. 18 aylık için satılan bir pantolonun belini ölçtüm ve 4 1/2 yaş çocuğunun bel ölçülerinde çıktı. Normal bel ölçülerine de doktorun verdiği internet üzerinden rehberden baktım. Ne çılgınca değil mi!!! Anne babaların çocuklarının ne kadar büyüdüğünü ve mesela 18 aylık çocuklarının 4 yaş kıyafeti giydiklerini farketmelerini ve bunun sonucunda onları o kadar büyüten onca o gıda benzeri işlenmiş gıdalarla beslemeyi bırakmalarını umuyorum. İnsanların bu salgının üstünü kapatmaktan mutlu olması ve hiç yokmuş gibi davranması çok çıldırtıcı. Dünya, çocuklarımızı yavaş yavaş şişmanlatıyoruz! Uyanın ve birşeyler yapın. Kamuflaj ve yara bantlarının arkasına saklanmayı bırakın!!!

Ben kendi adıma genişleyen çocuk için bedenleri değiştirmek yerine, bedenler ve ölçümler üzerine düşünüp çocuğumuz için hangi gıdayı alacağımızı düşünmeliyiz diyorum. Yani şimdi ben hala 18 aylık kıyafetleri giyen kızım için hiç endişelenmiyorum ve ona zamanı gelinceye kadar etiketinde daha küçük ayların yazıları olan kıyafetleri almaya devam edeceğim.

Annem dahil etrafımda Ela'nın şeker yemesi ile ilgili hassasiyetimi duyanlar hep bana çok saçma birşey yaptığımı söylüyor. Beni katı anne olmakla suçluyor. Aynı zamanda kızıma yemek konusunda zorlamıyorum diye de çok ilgili olmadığımı düşündüklerine eminim. Oysa (şekerle ilgili) bir milyon kişinin söylüyor olması onun doğru olduğunu göstermez. Ben yaptığımın doğru ve kızım için iyi birşey olduğunu biliyorum. Rafineri şeker vücudun ihtiyacı olmayan birşey. Üstelik bağışıklık sistemini ciddi derecede çökertiyor. Zaten yeni karşılaştıkları hastalıklarla boğuşmakta zorlanan küçük bedenler bir de sözde enerji versin diye şekerli gıdalarla beslenerek daha da zorlanıyor. Üstelik çocukluk obezitesi ne kadar artmış durumda. Ben 2 yaşına gelen kızımı dondurma ile daha yeni tanıştırdım. Diğer şekerli gıdaları da (doğal şeker dışında, bel ve pekmez gibi) vermiyorum hele de market raflarındaki çikolataların yanına bile yaklaştırmıyorum. Tadını bilmez. Bugün marketlerdeki şekerli gıdaların hemen hepsinde GDO'lu olduğunu gösteren soy lesitini var. Siz de çocuğunuzun eline birşey verirken arkasını okusanız belki benim kadar tüyleriniz diken diken olur. "Nasılsa tanışacak" diyenleri hiç anlamıyorum. Nasılsa tanışacaksa şimdi mi tanışması lazım. Tüm ağız tadının yeme alışkanığının oturduğu ilk 3 sene bu bedeni ne kadar koruyabilsek kardır. Bir çikolatadan enerjisini alan çocuk sebzesiniz düzgün yer mi.. İşte beni eleştirenleri de şimdi ben eleştiriyorum. Bana karışmayın, bence siz de çocuğunuzun ne kadar yediği ile değil ne yediği ile ilgilenin..

10 Ağustos 2010 Salı

8 Aylık Çok Hamileyim

Bu sene ben de dünya da zor bir yaz geçiriyor gibi görünüyor. 130 yıldır görülmeyen sıcaklar benim hamileliğimin en zor ayına denk gelmesi beni çok yıpratıyor. Daha 15 gün kadar daha süreceği söyleniyor. Sürekli yurtdışı hava tahminlerine de bakıyorum gerçekten bir serinleme henüz ufukda görülmüyor. Bunlar daha sonraki senelerde de görülecek eminim. Öyle bir senenin işi değil. Etrafınıza bir bakın. Rusya'da yangınlar, Pakistan'da, Çin'de seller, Kanada çok ciddi bir buzdağı tehdidi altında. Ülkeler daha farkında değil, insanlar bireysel olarak nasıl farkına varacak bilmiyorum. Bazen bu dünyaya 2 tane çocuk dünya getiriyor olmamız konusunda çok endişeleniyorum ama yapacak birşey yok. Yaşayıp görüceğiz, elimizden geleni yapacağız. Pakistan'da dün selde yürüyen küçücük çocukları görünce nasıl içim acıdı anlatamam. Ben mi çok fazla duyarlıyım yoksa insanlar mı boşvermiş bilmiyorum. Ama kimsenin hala bu konulara ilgi duymaması ve kendilerinin yapabileceklerini yapmamasına çok şaşırıyorum. Herneyse bugün biraz karamsar bir günümdeyim sanırım. Oysa hamileliğim hakkında yazacaktım değil mi.

Beklenen doğum tarihine 6 hafta kaldı. Sıcaklar dışında gerçekten fiziksel bir rahatsızlık yaşamıyorum aslında. Ela'nınkine göre çok rahat bir hamilelik geçiriyorum diyebilirim. Tüm hamilelik sıkıntılarının kilo almayla alakalı olduğuna karar verdim sanırım. Hala yatakda dümdüz yatabiliyorum, her işimi kendim yapıyorum. Üstelik Ela'nın da işlerini yapıyorum. Şu an itibariyle hala 5 kg aldım. Bebeğin hareketleri çok güzel, dışardan bile seyrediliyor, ve her dokunduğumuzda bize cevap veriyor. Hala bu ayı nasıl geçireceğimi kara kara düşünüyorum ama bir yandan da doğum yaklaşıyor ve biraz korkmuyor değilim. Ama çok da umrumda değil, yeni bebeğimle tanışmak için hem sabırsızım hem de acele etsin istemiyorum..

İşte böyle şu sıra gel gitlerdeyim. Daha güzel, serin ve rahat günler geçiririz umarım.

7 Ağustos 2010 Cumartesi

Balkon Bahçemiz

Mayıs ayında ilk çalışmalarına başladığımız fidelerimiz çeşitli yerlerde meyvelerini vermeye başladı. Bir kısım domates salatalık cocanın iş yerindeki bahçede büyürken bir kısım da balkonumuzda yeşermeye başladı. İşte ilk ürünleriyle domates ve salatalıklarımız. Şimdi bu işi ilerletmek kendi yiyeceklerimizden bir kısmını yetiştirmek çok istiyoruz.

Bakalım zamanla belki daha da ileri gidebiliriz. Çünkü bu iş sadece zevkli değil aynı zamanda şu zamanda daha sağlıklı. Umuyorum güzel bir bahçemiz olur da daha çok ürün çıkartabiliriz.

Üstte domateslerimiz, altta salatalığımız.

5 Ağustos 2010 Perşembe

Flaş.. Flaş.. Ela Bezi Bıraktı !!!


Aslında 1 ay önce Antalya'da girişimde bulunmuştuk. Ama sanırım benim hamile halim, annemin kollarının rahatsızlığı ve Ela'nın sendromik halleri yüzünden frekansı tutturamamıştık. Ela da bizi çok fena oynatmıştı. Bu durumu çok kullandı. Dışarı çıkarken bezi çıkarmaya ve uğraşmaya da cesaret edemedik sanırım. Öyle böyle onun da kafası karıştı ve biz başarılı olamadık.

Ankara'ya gelip evimize yerleşince, Ela'nın da düzeni tekrar rayına oturdu. Yine daha sakin ve uzlaşılır bir durum aldı. Bunun yanında babaannesinin gazı ve halasının bir süre bizimle kalıp bana yardımcı olmasıyla geçen hafta bezi bir anda çıkartıverdik. İlk 3 gün kaka dahil kazalarımız oldu, söylemedi altına yaptı. Gece kesinlikle yaptı. 4. günden itibaren gündüz kazamız olmadı bile. Artık çişi gelince söylüyor, kakasını tutuyordu. Son 3 gündür kakasını da söylüyor ve gidip yapıyor. Dışarı çıktığımızda arabada isek tutuyor. AVM türü bir yerdeysek ben zaten kendim gidince onu da götürüyorum, yapıyor. En güzeli bugün 8. günümüz; 5 gece kaçırdıktan sonra son 3 gecedir gece de kuru kalkıyor. Ben sabaha doğru bir kere tuvalete götürüyorum, sonra sabaha kadar yine tutuyor. Çişini söylemeyince, kakasını tutunca başta umutsuzlanmıştım ama ona anlattığım "büyük çocuk" olma hikayeleri çok farketti. Artık çişe gittiğinde "ben büyük çocuk oldum" diyip artık gidebileceği yerleri sayıyor. Aradaki farkın bu yerler olduğunu düşünmesi çok işimize yaradı. Ona göre artık o "okula, hayvanat bahçesine, lunaparka, sinemaya, tiyatroya" gidebilir. Ben de sıcakların biraz azalmasını bekliyorum ki onu birkaç yere götüreyim de artık büyük çocuk olmanın ekmeğini yiyebildiğini görsün. Ne diyelim bir geri adımımız olmazsa "25 aylık Büyük çocuk Ela bezi bıraktı".

4 Ağustos 2010 Çarşamba

Fetus Ece 33 haftalık & Geçen Hafta

33 Haftalık hamileyim. Geçen hafta içinde doktora sıcaklar yüzünden binbir mızmızlıkla gittim. Yaşam enerjimi kaybettim. Kimse bana aşırı sıcaklar geçene kadar dokunmasın. Ela ile salonda klima hapsinde yaşamaya başladık. Hamileliğimin doruklarını aşırı sıcaklarda geçirmek benim kaderimmiş. Çekecek azabım varmış.

Neyse Ece Bebek geçtiğimiz 3 hafta içinde 550 gr alarak 2089 gr olmuş. Ortalamadan bir hafta da ilerde görünen bir bebek. Boyu da ortalamanın biraz üstünde. Bu arada ben geçtiğimiz 3 haftada sadece 300 gr alarak kilo bile vermişim. Kimse bana bundan sonra hamilelikte kilo almak gerekli yalanını uyduramaz. Her neyse hala toplam 4.5 kg almış görünüyorum. Sanırım hayallerimden bile daha iyi bir sonuçla bitireceğim. Ece geçen hafta içinde dışarıdan bile tanık olduğumuz hummalı bir çalışma ile dangır dungur dönerek kafasını aşağıya yerleştirdi. Artık önümüzdeki 7 hafta doğum için hazırlanacak, akciğerleri işlevini tamamlayacak ve o da kilo alacak. Umuyoruz ki en az 4 hafta daha içerde rahatını sürdürsün ondan sonra ne zaman isterse gelsin.

Bu aşırı sıcaklar başlamadan önce bir gün kendimizi Eymir'de bulduk. Orda sudan kafasını çıkarmış bir yılan çektim. Ela da bayıldı yılana, bekleyip durdu kafasını çıkarmasını. Bu fotoğraf ordan.

Başka bir gün de kendimizi ördeklerin de bulunduğu bir bahçede bulduk. Ela'nın ördekle oynadığı köşe kapmacayı görüntülemeye çalıştım. Böyle park bahçe gezerken cuma itibariyle sıcaklar yüzünden kaçırma noktasına geldim. Zamanımı nasıl geçireceğimi resmen bilemez oldum. Üstüne Ela'da Pazar akşamı başlayan yüksek ateşle uğraştık. Neyseki yüksek ateşiyle korkutmasına rağmen çok çabuk geçirdi.

Eve yerleştik sayılır. İçimdeki organize olma güdüsüne rağmen sıcaklar yüzünden çalışamıyorum. Havaların serinlemesini bekliyorum ki ince detaylarla uğraşayım. Bulunduğumuz bölge tamamen yeni yerleşim olduğundan bir de Telekom'dan kazık yedik, henüz şebekeleri yokmuş ve telefon bağlayamıyorlar. Bu ne demek 2 ay daha düzgün internetim olmayacak demek. Zaten dünyanın en pahalı internet hattını satıyorlar bir de düzgün yapılanma yok bu ne kardeşim yüzlerce apartman ve villa yapılmış bir bölgede neden hala altyapın yok. ASKi'den sonra Telekom'da hamile bedduası yedi benden. Kara kitabımın 2. sırasına yazıyorum. Bizde günler böyle geçiyor, şu sıcaklar bitse çok mutlu bir insan olacağım.


2 Ağustos 2010 Pazartesi

2 Yaş Uyku Bahaneleri

Konu yatağa gitmeye gelince Ela tüm kartlarını oynamaya başlıyor. Kitaptaki her bahaneyi kullandığını düşündüğüm bir anda, tamamen dünya dışından bir taneyle gelip aklımı alıyor. Geçen akşam dedim ki, "biliyormusun, yataktan kaçma teknikleri ile ilgili bir kitap yazabilirsin, ve diğer çocuklara satıp dünya kadar para kazanırsın". Ela dedi ki, "gemi alabilir miyim?". Aman allahım ben bu cümleyi kurarken bu kadar çok anlayacağını düşünmemiştim. Hergün şok oluyorum. Sonra bu konuyla ilgili çok uzun konuştuğumu farkettim. Bu onun kaçma tekniklerini artıracak çünkü bu çocuk benim düşündüğümden daha çok şey biliyor ve plan yapıyor. Neden hala küçümsüyorum ki.

İşte aşağıda yakınlarda kullandığı bazı bahaneler:

Yastığım nerde (bu garip....eminim dolaba sakladığını gördüm ama sana hakkını vermeliyim.. eğer sakladığında hala odada olmsaydım bu bahane işe yarayabilirdi. Tekniklerin hala biraz masumca olsa da sanırım yakında çabaların sonuç vericek....Anne - 1 puan, Ela - 0 puan)

Kakam geldi (hmm, eğer kaka yapman gerektiğini düşünüyorsan, muhtemelen gerek yoktur.. popona söyle gece izin alsın)

Bu ses ne? Ses duyuyoyum. (ölü insanlar mı? Hayır? O zaman yatağa)

Dişlerimi fırçalıycam (Sabah fırçalıyabilirsin.. ayrıca ne zamandan veri diş fırçalamayı takıyorsun? Oh, evet, sen önemli şeyleri yatak vaktinden sonra takarsın. Sanırım yarın akşam da dünya açlığına çözüm getirmen gerektiğini söyleyeceksin.)

Kirpiklerim beni rahatsız ediyor (İstersen onları traş edelim böylece rahatça uyursun)

Neden uyumak zorundayız? (Çünkü bedenin tüm büyümesini o zaman yapıyor)

Sıytıma masaj yap (Daha önce ben sana masaj yaptım... üstüne eğilmekten kırılan benim sırtıma kim masaj yapacak?) Baba sana masaj yapar (ya tabi, bahse girerim yapar, fakat ne yazık ki bu sırtımı daha kötü yapabilir)

Camdaki şeyden koğktum *onuncu kere* (Çok ilginç.. Bugün Caillou'dan mail geldi o da senden korkuyormuş)

Şu ne? ("Aydede, o kızım") Neyde? (Tanrının yanında)

Çok acıyooo (Neren acıyor kızım?) Ummm, hmmmm, ummmm, Buyam..(öylesine biryeri göstererek....Hadi bakiim uykuya)