1. Dereceden Düşüş

Zamanım çok azdı ve bir görevliden yardım istemektense hobbitden haylice boyumla yukardaki bir rafdaki kutulardan birine ulaşmaya çalıştım. Alttaki bir rafa basarak, kolumu uzatabildiğim kadar uzatarak, kutunun önkısmına parmakuçlarımla dokunabiliyordum. Uzanarak, dokunarak, uzanarak kutu döndü ama daha yakına değil. Doğru düzgün düşünmeden ama hırs yapıp kutuyu isteyerek, bir cm yukarı zıpladım, kutuyu kavradım ve tabii ki hepsi birden tepemden düşerek ben de birlikte yere kapaklandık. Ayağımda son kalan parmak arası terliklerim rafdan kayarak çok açıkca popomun üstüne düşmeme sebep oldu. Düşmek yeterince kötüydü ama aynı zamanda düşerken yukardaki bir sürü şeye dokunduğum için domino taşları gibi üstüme bir süre daha birşeyler düşmeye devam etti. Son iki parça şey de sağ bacağım ve elime düşünce taşlar yerine oturdu.

Orda 3 yaşındaki kızımdan bekleyebileceğim bir dağınıklık ve pislik içinde oturakaldım. Orda en azından o pislikte yalnız olduğuma şükrettim. Ayağa kalktım, ellerimi çırptım düşen kutular yüzünden acıyan elimi salladım ve dağılan şeyleri toplamak için eğildim ki 3 görevlinin koşarak geldiğini gördüm. Özür dilemeye ve hiçbirşeyin kırılmadığını anlatıyorken, onlar durumumu anlamaya çalıştılar.

''Bayan, iyi misiniz? Başınızı vurdunuz mu? Yaralandınız mı? Biryeriniz acıyor mu?'' zaten zonklayan kafamda ilk duyduğum laflardı. Bizim ülkede ne zamandır insanlar bu kadar kibar. Şaşırdım açıkcası.

Yüzüm bir insanda olabilecek en utanç kırmızısına dönerek, ''Çok çok üzgünüm gerçekten. En üstteki rafa ulaşabilirim sandım. Ne yazık ki boyum yetmesi ve o kadar atletik olmadığım için de yeteri kadar zıplayamadım'' diye cevap verdim.

Marketteki çocuk işte o zaman bana aleni olarak güldü. ''Çok salak gördüm ama sizinki kadarını görmedim'' dedi içinden. Bana yardım edip, yolladır. Bu arada giderken uğruna rafları döktüğüm kutuyu da bırakmayıp aldım. Emziren anne beynim devam ediyor, bu anlaşılmış oldu.