Peki Ela?

Peki bütün bunlar olurken Ela ne yapıyor? Beni arayanların çoğunun sorduğu da Ela. Nasıl davranıyor? Neler yapıyor? Psikolojisi nasıl? Tabiiki bunları biz de çok düşünüyoruz. Hatta benim şu an kafamı en çok kurcalayan, bir an önce iyileşmek istememi sağlayan da bu konu. Çünkü ona vakit ayırmıyorum, ayırsam da etkili olamıyorum çünkü onu kucağıma bile alamıyorum.

Ela, Ece'yi ilk gördüğünden beri Ece bir numaralı ilgi odağı oldu. E bu çok normal. 2gün boyunca anne ve baba yoktu. Üstelik hastaneye görmeye geldi ve o tek başına eve dönmek zorunda kaldı. Ama yeni bebek anne ve babası ile birlikte hastanede kaldı. Evde gözünü açar açmaz anneannesine "Hadi hastaneye gidelim" diyormuş.


Eve geldiğimiz günü çok zor geçirdi. Hep Ece'nin yanında olmaya çalıştı. "Ben de uyutucam, ben de sevicem, ben de öpücem" dedi. Ona annelik yapmaya çalıştı. Ama bir yandan da 1 yaşındayken kaçarak atladığı Ece'nin şimdi yattığı park yatağına da çıkıp "ben burda yatıcam" dedi. Ben emzirirken "ben de emicem" dedi. İzin verdim, emdi, hoşuna gitmedi ama her seferinde gelip bir kere fırt emiyor. Maksat beni denemek. her seferinde "istediğin zaman gel em" diyorum. Gece Ece ile aynı odada olmamıza bozuluyor. Sabah olur olmaz "babaaa" diye bağırarak yanımıza geliyor.

İlk günden sonra hemen farketti. İlk gün çok ağladı. Çok hırçınlık yaptı. Bizi bu durumu çok üzdü. Hele ben, zaten lohusalık hormonlarım kalkmış ona bun duygulanıyorum. Çok kötü oldum. Ama ikinci gün, Ela daha sakindi. Onu alıp biraz dışarı çıktık. "Ece de gelsin" dedi. Çok iyi niyetli ve sevgi dolu bir çocuk. Ece'ye karşı düşmanca davrandığını hiç görmedim. Sürekli gelip bebek diyip onu öpmek istiyor. Ama çok küçük ona yanlışlıkla zarar verecek diye korktuğum için suçluluk duyuyorum. Aslında istiyorum ki gönlünce sevsin. Ona yardımcı olmak için elimden geleni yapıyorum. Bu pozitif tavrını kaybetsin istemiyorum.

Ama elimde değil. Hep düşünüyorum, ona göre annesi yeni bebeği emziriyor ama onu kucağına almıyor (alamıyor). 2 yaşında bir çocuğa ne kadar anlatabilirim ki ameliyat yüzünden yapadığımı. Onun 12 kg olduğunu, bebeğin 3.5 kg. İşte bunun için istiyordum normal doğum yapmayı. Olmadı şimdi bir an önce daha iyi olup onunla eskisi gibi vakit geçirmek ve bu zamanları telafi etmek istiyorum. Neyse ki babası çok çok yardımcı. Onunla çok ilgili. Ama ben kızımı gerçekten özlüyorum. Biliyorum ki bu zamanlar geçicek. Ve ikisi biraz büyüdüklerinde ve birer arkadaş olduklarında çok iyi birşey yapmış olduğumuzu anlayacaklar ama şu anları geçirmek Ela kadar benim için de zor. Üstüne bir de lohusa hormonları. Ama geçicek. Hepimiz 4 kişilik bir aile olmaya alışacağız. Ela'nın bu ondan beklediğimden daha olgun davranışları kendimi nedense daha kötü hissetmeme sebep olsa da, kızımla gurur duyuyorum.

Yine de çok güzel bir bebeğin daha gelmesi. Herşeyi ne kadar bilerek yapıyorum anlatamam. Bu konuda daha sonra yazarım ama 2. çocuk çok kolaymış. Zor olan 2 çocuk.