Bir Devrin Sonu

Ela ile tam 19 ay önce başladığımız emzirme yolculuğumuz bu hafta içinde, benim minik rahatsızlığım yüzünden sona ermek zorunda kaldı. Ela, bir kere çok ağladı. Tutturdu, sarıldık, öpüştük, hastayım kızım dedim. Anladı herhalde ara sıra gelip soruyor ama artık zorlamıyor ve ağlamıyor. O benden daha rahat geçiriyor sanırım. Bense kızımla yaşadığım bir bağın koptuğunu hissediyorum, öyle değil biliyorum. Çok farklı bağlar kurucaz artık, o büyüdü ve bu da olucaktı. Ama uzun süre emziren annelerin çoğu benim gibi hissediyordur herhalde. Çünkü çocuğunuz büyüdükçe sizden talep etme şekilleri de sizin çok hoşunuza gidiyor. Başka kimse sizinle aynı yere sahip olamaz gibi hissediyorsunuz. Evet olamaz ama artık sanki iki taraf da daha özgür gibi bir his var içimde. Elimdeki büyük bir gücü kaybetmiş gibiyim. Neyse sonuçta karmaşık duygular içerisindeyim. Şu sıra çok da keyifli değilim. Yani mutsuzluk değil tabii çok karmaşık günler yaşıyorum ama rahatsızlığım ve emzirme maceramızın bitmesi bana biraz zor bir hafta yaşattı. Bundan sonraki günlerin daha güzel, keyifli geçmesini umuyorum. Dur bakalım hafta sonu geldi. İpimizi koparırsak iyi gelir bize..