Ela 23 Aylık

Ela 2 yaşına yaklaştığının sinyallerini iyiden iyiye göstermeye başladı. Bir kere bizi memnun etme güdüsünün azalıp, "hayır"larıın ve "benim"lerin çoğaldığını çok net görüyoruz. Yapmak istediği birşeyi dolaylı olarak bile engellesek bizimle güç savaşına girmeye başladı. Duygusal durumu çok değişken bir gün melek gibi oluyor, ne dersek uzlaşıyor, yardımcı oluyor, öbür gün çok rutin konularda bile zorluk çıkarıyor. "İstemiyorum" diyor, "yapmıycam" diyor. Gerçekten bicirik boyu ile bize çok zor anlar yaşatıyor. Özellikle hamileliğim ilerlediği için gün geçtikçe daha çok zorlanıyorum. Çünkü gerçek anlamı ile yerinde oturan bir çocuk olmadığı ve sürekli birşeyleri karıştırır modda olduğu için enerjim yavaş yavaş tükeniyor. Ama yapıcak birşey yok, onun doğası böyle ve merak ettiğine bakıcak ki o konuyu kapatsın. Benim hamile olmam onun sorunu değil. Ben kalan zamanı idare etmek durumundayım.

2 yaş doktor kontrolüne seyahatlerimiz yüzünden erken götürdük. Boyu 87 ile %65'de, kilosu 11.250 ile %25'de. Özellikle boyunun iyi olması benim için yeterli. Çünkü ben Ela'nın yeme sistemini de, ne kadar hareketli olduğunu da biliyorum. Ela şekerli gıdalar yemiyor, ona ekstra kalori yükleyecek gıdaları, hele abur cuburu hiç yemiyor. Normal ne gerekliyse proteini, meyvesi, sebzesi ve ekmek grubundan yiyecekler tüketiyor. Bu da gelişimi için yeterli. Ekstra kilolu olmaması hiç umrumda değil, çünkü yeme sisteminde bir bozukluk yok ve ben de sırf kilo alsın diye şekerli ve hamurişi gıdalar yediren bir insan değilim. Neyse sonuçta doktor da bir problem olmadığını söyledi, diğer kontrolleri de gayet normal çıktı. Çok şükür durumumuza. Özellikle gelişme yönünün konuşma olduğunu doktor orda 2 dakikada çenebazlığı yüzünden farketti. Ve istatistiki olarak konuşmasının ilerde olduğunu söyledi. Zaten biz de bunu çok net görebiliyoruz. Her çocuk birbirinden farklı zaten, bizim için gelişimi normal olsun yeterli. Çok büyük beklentilerimiz yok, hatta hiç beklentim yok benim nasıl bir çocuksa öyle bir çocuk. Göz kontrolü de gayet normal çıktı bizim de gönlümüz rahat etti. Şimdi sırada Ela'nın bezden kurtulması var ama ben o kadar enerjimi yitiriyorum ve Ela o kadar uzlaşmayan bir döneme girdi ki bakalım bu konuyu bebek doğana kadar çözebilecekmiyiz. Çünkü benim de tahmin ettiğim gibi doktor, "kardeşi doğup duygusal olarak bu dönemi kabul edene kadar kendine müdahale ettireceğini sanmıyorum" dedi. Ve bence de öyle olucak ve işimiz uzayacak. Bakalım ben ne kadar başarılı olabileceğim.. Bebeğin doğumunun yavşdan yaklaşması ile hafiften tırsmaya başladım ne yalan söyleyim. Ama yapıcak birşey yok, dünya üzerinde yüzyıllardır insanların kardeşi oluyor, benim de oldu hiç de travma kalmadı üstümde. Demekki biz de bir şekilde halledicez. Ama acılı mı acısız mı zaman göstericek.

Bu ay Ela ne gelişme gösterdi hiç bilmiyorum çünkü ailemiz için tam tempo çalışma dönemiydi. Açıkçası yoğunluktan ve yorgunluktan sanırım daha az ilgilenebildim ama bu tatilde bu arayı kapatmayı planlıyorum. 2 gündür burdayız şimdiden daha mutlu bir tipleme sergiliyor.

Bazı diyaloglar
Babası : Kızım doktor ne dedi? Gözün nasılmış?
Ela: İyiymiş

Anneanne: Hava biraz serin üstüne birşey giydirsek mi.
Anne: Hava bence güzel.
Ela: ııh. Hava bence güsel.

Zamanları çok güzel kullanmaya başladı. Hemen zamanı uygun hale çeviriyor. Renkleri de çakmaya başladı ama bazen uyduruyor:)
Babası: Seni şu parka getireyim mi?
Ela (Annesine): Babam beni şu parka götüycek.

Babası : Bak sana kitap getirdim.
Ela (Anneye) : Bana kitap getirmiş.

Anneanne: Bak bekçi gelcekmiş.
Ela: Bu ne ya, yeter, gelmesin.

Bir de şarkı:
Yağmul yağıyol
şelley akıyol
ayap kıjııı
camdan bakıyool