Çatlak İnsan Mıknatısı

Geçtiğimiz hafta boyunca insanlar bana yaklaştı ve beni çok rahatsız etti.. ki sokaktaki insanlardan tek beklentim bana bulaşmasınlar, benimle konuşmasınlardır. Tabii ki tanımadıklarım. O kadar sevmem insanlarla yüzgöz olmayı. Kimsenin işine karışmam, kimseyi yargılamam; tek isteğim benden uzak dursunlar. İşte böyle soğuk nevale biriyim ben (annemin tabiri). Nedense espri anlayışından yoksun ama onla bunla boş konuşmaktan hoşlanan insanlara soğuk denmez de tanımadığı insanlarla konuşmaktan hoşlanmayan "bana" soğuk derler. Herneyse bence öyle değilim ama bu özelliğim nedeniyle de tüm çatlak insanlar beni bulur. Otobüse binerim konuşmayı çok seven bir teyze beni bulur, havuza giderim başka bir teyze "üşütürsün üstüne bornoz al" der, Ela'ya karışanları zaten saymıyorum bile.

Örnek veriyorum: Markette sırada ve kendi kafamdaki tilkilerle uğraşıyorkene yoktan varolan bir kadın geldi ve tuvaleti geldiğini ama izin vermediklerini çünkü kurtulmaya çalışan bir alkolik olduğunu söyledi. Yemin ederim şu şekilde duydum. "çişigeldiamaizinyokçünküalkoliktimkurtulmayaçalışıyorum". Kibarca kafamı salladım ve elimdeki oyuncağa odaklanmaya çalıştım. Sonra Tanju Okan hakkında konuşmaya başladı. "Onu hatırlıyor musun?" dedi. "Erkek kardeşim ve ben onu çok severdik. Şapkalarını hatırlıyor musun?" Sonra benimle konuştuğu kadar çabuk kulaklıklarını taktı ve şarkı söylemeye başladı ve parmaklarını şıklatarak kafasıyla tempo tuttu.

Sonra düşündüm ki bu cehennem daha uzun süremez.

Sonra aynı gün birşey almak için tekrar bir sıradaydım. Yine, kendimle kalmaya çalışırken sanırım çürümüş bir dişi olan bir kadın benimle konuşmaya başladı. Kokudan sıyrılıp ne dediğine kulak kabartınca bana sıradaki şu kadını tanıdğını ama ismini hatırlayamadığını söylediğini anladım. "İsimleri artık hatırlayamıyorum" dedi. Muhtemelen ağzındaki koku kafasından geliyordu. Sonra birden kızının nasıl çok zayıf olduğunu anlatmaya başladı. Bunu da herhalde benim semizliğime bakarak aklına getirdi. Ama ben buna maruz kalmak durumundamıyım?

Bir de bir keresinde otobüsde tamamen yabancı birisi bana peynir ikram etmişti. Basitçe çantasından geniş bir parça peynir çıkardı, bana silah gibi doğrulttu ve dedi ki :"Taşıyamam, çok ağır". Bana ne otur ye o zaman.. Ya sabır..

Ela'ya hamileyken bir kere dolmuşa binme gafletinde bulundum. 7 aylık hamile olduğum ve karnım kocaman bir kaplumbağa kadar olduğu için farkedilmemem imkansız. İnanmayacaksınız, Armada'dan Koru Migros'a kadar kimse kalkıp bana yer vermedi. Normalde böyle şeyleri takan bir insan değilim ama ben olsam o hamilelikte bir insana yer veririm. Göbeğim zıplayarak eve geldim ve sinirim çok bozuldu. Ayakta olmam önemli değil de eskiden bu ülke böyle değildi bence. Daha duyarlıydı etrafına karşı 15 yaş civarında üç tane bıyıkları yarım çıkmış liseli genç göbeğime bakaraK oturdular.

Kızılay'daki telefon kulübeleri sarı renkten mavi renge değiştiği zamandı. Okuldan çıkıp kızılay'a gitmiştim. Ordan annemi arıycam (o zamanlar cep yok, ya ben işte o kadar dinazorum, bizim çocuklar cebin olmadığı zamanlar olduğun inanamayacak ). Kulübeye girdim jetonu attım, tam konuşmaya başladım tam yanımdan "grrrrrrrrrr grrrrrrrrr" diye sesler geldi. Bir baktım bulunduğum kulübeyi söküyorlar. (Sarıyı mavi yapıcaklar) Ve benim bulunduğumdan başlamaya karar vermişler.. Çok şaşırdım ama ben konuşana kadar kulübenin iki tarafını söktüler:)

Nedir bu? Bendeki sorun ne? Genelde arkadaş canlısıyım ve herhangi birşey hakkında konuşurum. Ama sınırı aşmak zorunda bırakıldığımı hissediyorum. Ben galiba rahatlıkla asosyal olabilirim.