"Anne, Beni Hastaneye Götüy"

Çoğumuz dersimizi zor yoldan öğreniyoruz. Dokunulmaz olduğumuza inanıyoruz... bize veya sevdiklerimize kötü birşey olacağına inanmıyoruz.

Nasılsa, tanıdığımız birinin başına birşey geldiğinde üzülüyoruz, kalbimiz ona gidiyor ve "bana veya sevdiğime olsa nolurdu düşünemiyorum" diyoruz.

O deneyim bakış açımızı değiştiriyor... masumluğumuza leke vuruyor.

Bir süre daha dikkatli olmaya, çocuklarımızı daha yakından ve dikkatli takip etmeye çalışıyoruz. Fakat sonunda kötü birşeyin bize dokunmayacağına inanmaya devam ediyoruz.

Bir süredir benim ve cocanın Ela'nın yaramazlığı ve hareketliliği ile ilgili durumu buydu sayılır. Oldukça rahattık.

Düne kadar..

11 aylıkken havada uçarak takla atması ve üstüne kocaman dolap devrilmesi dışında sürekli tepelere çıkan bir çocuğa göre yine de sicili temiz sayılırdı.

Akşamüstü 7'ye geliyordu. Balkonda Ela ile oynuyorduk. Annem ve kuzenim de mutfakta yemek hazırlıyorlardı. İçerden telefonum çaldı ve telefonumu açmak için içeri girdim, telefonu açtım (ne kadar geçmiştir 10 sn) ve güüm diye bir ses duymamla telefonu fırlatıp balkona koşmam bir oldu. Ela o sırada zaten çığlık atmaya başlamıştı. Önce sadece düştüğünü sandım. Sandalye devrilmişti, muhtemelen sandalyeye çıkmaya çalışırken düşmüştü. Kucağıma alıp içerde bir koltuğa oturmamla ellerimin kan olduğunu gördüm.. Kanın kafasının arkasından geldiğini anladım. Kafasını balkondaki mermere çarpmıştı.

O anda nasıl hissettiğimi detaylıca açıklama ihtiyacı duymuyorum. Eminim tahmin edersiniz.. Ensemin en ucundaki saçıma kadar titredim, kalbim boğazımdaymış gibi atmaya başladı ve nefes alamadım. Kafasına bakmaya cesaret edemedim, kuzenim baktı ve "biraz yarılmış gibi hemen acile gidelim" dedi. Ela'yı kucakladığım gibi bir yandan da gözyaşlarıma engel olamadan kendimizi arabaya attık. Yolda kucağımda bana sarılan kızım bana "Anne, beni hastaneye götüy" dedi. Daha da kötü oldum. Oraya nasıl gittim, doktorun kucağına Ela'yı nasıl verdim bilmiyorum. Hep "lütfen önemli birşey olmasın" diyordum içimden. Doktor pansuman yaptı, bize "yaranın çok derin olmadığını, ucuz atlattığını, dikişe de gerek olmadığını" söylemesi beni biraz rahatlattı. Yaraya bakma cesareti de buldum. Gerçekten çok derin olmayan ama kanayan bir yaraydı. Bir bandajla yarayı kapattı ve "24 saat boyunca gözlemleyin, kusması, havalesi veya ateşi olursa hemen geri getirin, 4 -5 saat de uyutmayın" dedi.

Her ne kadar yaranın çok derin olmadığını bilsem ve Ela'nın iyi halini görsem de ilk 6 saati nefes alamadan geçirdim. İlk yarım saat Ela çok durgundu. Ben de acaba birşey mi var diye düşünüp durdum. Ama birinci saatin sonunda Ela yine koltukların üzerinde zıplamaya başlamıştı. Geceyi çok kötü geçirdim, sabah uyanıp herşey yenilendiğinde kendimi daha iyi hissetmeye başladım.

Şimdi 24 saatimiz dolmak üzere ama Ela çoktan eski haline geri döndü. Umarım bu yaşadığımız son kaza olur. Şimdiden biraz yaşlanmış hissediyorum kendimi..