Son zamanlarda, vücudum sızlıyor.
Oturmam, ayakta durmam, yürümem veya uzanıyor olmam hiç farketmiyor.
Kaslarım esniyor. Sırtım sallanıyor. Kalçam bükülüyor. Akciğerlerim bebekle savaşıyor.
Bir filin gururuyla ve kaplumbağanın hızıyla yürüyorum.
Vücudum sızlıyor.
Eğer biryerlerde uyuyakalmazsam ılık bir suda dinlenmek çok istiyorum.
Ahhhhhhhh.
Suda oturup, şişmiş göbeğimin yeni çıkan bir ada gibi suyun yüzeyine çıkmasını seyredip, rahatlamak istiyorum.
Bebeğin içerdeki hareketi ile şişen cildime hayretle bakakalıyorum. İnsan deforme oluyor.
Bir tarafa yumuşakça bastırıyorum ve çekilme ve dönme görüyorum.
Avucumun büyüklüğünde küçük bir popo olduğunu tahmin ettiğim yere pat diye vuruyorum.
İçimde başka bir insan varlığının olduğuna inanamıyorum.
Kavramanın ötesinde birşey.
Vücudum sızlayabilir.
Ama küçük bir mucize ile sızlıyor.
1 yorum:
Ben de hep aynı şeyi düşünmüştüm. Bu nasıl bir mucizedir, nasıl akla zarar bir durumdur diye. Doğumdan sonra hızla büyüyüp, bağımsız kendine özgü bir birey olmaları da ayrı bir mucize. Hala anlayabilmiş, çözebilmiş değilim
Yorum Gönder