Sessizlik

Çok nadir sessizlik isterim.

İnsanları severim. Sohbetle enerji kazanırım. İnteraksiyondayken en mutlu olurum.

Fakat son günlerde, içsel ses kapatma düğmeme basmak istiyorum.

Açıkçası sorun sizde değil.

Sorun bende.

Evde o kadar çok ses var ki.

Kendimden sıkıldım.

Aşağılayıcı anlamıyla söylemiyorum. Kendime güvensizlikle ilgili bir durum da değil. %90 zamanda, kendi derimde rahatım.

Herşeyde ben olmaktan bahsediyorum, buraya yazıyorum, Ela'yla uzlaşmak için binbir türlü konuşuyorum, Ece'yle anlamasa da konuşuyorum, cocayla konuşmayı özlediğim için habire konuşuyorum, yardımcıya beni türkçe anlasın diye konuşuyorum, anneme laf anlatmak için konuşuyorum (içlerinde bazen en zoru bu çünkü en zor laf dinleyen), arkadaşlarla konuşuyorum, birilerine derdimi anlatmak için konuşuyorum.. Yeteer... ben, ben, ben..

Kendimin biraz susmasına ihtiyacım var.

Öylece durmaya, konuşmadan, bir sonraki adımımı düşünmeden.

Eminim bu geçici birşey - kendime bir ayar verme.

Ama şu an, buna ihtiyacım var.