Park Çetesi

En büyük çocuğunuzdan daha büyük çocukları anlamanız çok zor. İlk bebeğini bekleyen annenin neyin geldiği ile ilgili hiçbir fikri olmaması gibi. Ben 3 yaşdan sonra ne geliyor hiç bir fikrim yok. Parkda oynayan 10 yaşında erkek çocuklar gördüğümde kötü çocukların bir çetesine tanıklık ediyor gibi hissediyorum. Bu çocuklar kötüden başka herşeydir eminim. Eminim çoğu iyi sevilen normal 10 yaş çocuklarıdır, bir grup serseri değil. Fakat Ela yaşındaki çocuklara ''osuruk veya popo'' yu tekrar ettirmenin komik olduğunu düşünüyorlar yani bana göre çeteler şu an. Sanki dövmeleri olduğuna ve silah taşıdıklarına emin gibiyim.

Bu anlamamazlık çocuk yapmadan önce başlıyor. Bu, anne baba olmayan yetişkinlerin ''benim çocuklarım asla böyle yapamaz'' veya '' benim arabam hayatta bu hale gelemez'' veya ''bu insanlar kesinlikle yanlış yapıyor, ben kolayca daha iyi bir anne olurum'' diye düşünmeleri ile başlıyor. Bebeğim olduğunda ve önceden şaşırdığım şeyleri yaptığında ve arabam aynı o hale geldiğinde ve ben tamamen yanlış yaptığımda bu saçma hassasiyeti büyüttüğümü düşündüm. Fakat yanılmışım. Hiç fikrimin olmaması değişti ve şimdi kendi çocuğumdan büyük çocuklar hakkında hiç fikrim yok.

Ela doğduğunda yan komşumuzun 1.5 yaşında bir kızı vardı. Çok tatlı bir kızdı, sürekli hareketli, garip şeyler giyinip arkasında dağınıklık bırakarak gezerdi. Gördüğüm en vahşi yaratıkdı. Ela doğana kadar tabii. Ela doğduğunda annesi ile bizi ziyarete gelmişlerdi. Bunu umursamış mıydım? Evet bebeğime hastalık geçirbilecek bu küçük varlığı umursamıştım o zaman.

Bu evimiz Playschool ve bebekler ve kalemler tarafından esir alınmadan önceydi. Kitaplarımızın bulunduğu rafların üstünde o zamanlar gerçekten kitaplar vardı. Ortada bir sehpamız bile vardı. 1.5 yaşında bir çocuğun neler yapabileceğinden haberdar değildik. Evde sadece 3 dk kaldılar. Bacaklarımızın arasından geçti ve yerini bir Tazmanya canavarı aldı.

Bu ''korkunç çocuk'' doğru Ela'nın bebek odasına gitti. ''Umursamaz'' anne babası kaşını bile kaldırıp bakmadı. Özür dileyip hemen ayrılmadılar. Tabii ki dilemediler. Onlar salonumuzu mahvetmek yerine gerçek bir çocuk odasını dağıttığı için kesin mutlulardı. Şimdilik tabii. Onlar gittiğinde, ne kadar kontrol dışı olduğunu hatırladım. O çocuğu çok küçümsemişim. 10 ay geçip de Ela yürümeye pardon koşmaya başlayınca ne kadar yanıldığımı anladım.

Şimdi bu benim en büyük çocuğumdan büyük fenomenini anladığım için, Ela'yı ve kendimi bu tip durumlara girmekten kaçınmaya çalışıyorum. Ece'nin henüz bir arkadaşı yok. Ela'yı en büyük çocuğu Ela'dan daha küçüklerin yanına getirmemeye çalışıyorum. Çünkü anne babalarının yüzünden düşüncelerini okuyorum. Ela'yı vahşi ve kontrolsüz görüyorlar. Hatta ben bile bazen öyle düşünüyorum, başka insanlar için bu çok normal.

Bir gün Ela 10 yaşına gelip 4 yaşında bir çocukla parkda oynarsa, eminim çok tatlı olduğunu düşüneceğim. Küçük çocuğa kötü sözler tekrar ettirdiğini fark etmeyeceğim. Ve kesinlikle karşı tarafda oturan genç annenin bana kötü bakışlar attığını ve orda umursamazca oturup başka bir büyükle sohbet ettiğimi düşündüğünü fark etmeyeceğim. Fakat şimdilik, Ela'nın o çocuklar gibi çeteye katılıp koşucağını hiç düşünmüyorum. Bakalım zaman ne gösterecek.