Aslında bugün uzun zamandır yazamadığım bir konu yazma planım vardı. Ama birkaç saattir o kadar diken üstündeyim, o kadar üzgünüm ki tabii ki başka birşey yazma ihtimalim kalmadı. Geçtiğimiz hafta kaybettiğimiz o kadar şehitten sonra bugün de yine büyük bir felaketle karşı karşıya kaldık. Yatağıma yattım, Ece'ye bakıp şu an Van'daki onun yaşındaki bebeklerin ne durumda olduğunu düşündüm. Ve düşündüm durdum. Gözüme uyku girmesi mümkün değil. Yakın olsa kalkıp gitsem, onu da yapamıyorum. Belki elleri ile ihtiyaç sahiplerine vereceklerine emin olduğum bir ekiple yardım gönderebilirim. Şu an öyle bir an ki, düşünmek bile zor.
Google harika bir sayfa yapmış. Birisini arıyorsanız veya birisi hakkında bilgiye sahipseniz burdan bakabiliyorsunuz. Enkaz altındakilerle ilgili bir sürü tweet dönüyormuş. Enkaz altındakiler kendileri cep telefonundan yerlerin bildiriyormuş. İşte teknolojinin en işe yaradığı zamanlar. Bir kaç Steve Jobs'a daha ihtiyacımız var bence. Uzatmayım Van Dayanışma'nın Facebook ve Twitter'larını takip ederek çok bilgiye hemen ulaşabiliyorsunuz. Umarım herkes gönlündeki yardımı yapabilir ve Van'daki bebekler sağlıkla hayatlarına devam ederler. Açıkçası en çok bebekleri takıyorum. Allah hepsinin yardımcısı olsun.
1 yorum:
benim de Van'daki kardeşimin ailesi aklıma düştü hemen("kardeşini seç"den 2 yıldır kardeşim). Aradım. İki büyük kardeş merkezde yatılı okuyorlardı. Gece açıkta kalmışlar. Sabah köylerine babası alıp getirecekti ama ya ailesi ile çatısı tepesine düşnler, artık bir çatısı olmayanlar...işyerinde durup durup ağlayasım geliyor...
Yorum Gönder