33 !!!

Of! Bu nasıl oldu bilmiyorum. Şimdi de 33 oldum. Ve bir tane kucağımda, bir tane karnımda var. İnanması çok güç.

Bunu bana 15 sene önce söyleselerdi inanmazdım. O zamanlar öyle bir ergendim ki. Annemle babamın burnundan getiren cinsten. Arabayı kapının önünden kaçıran cinsten bir kızdım. Ben evlenmeyecektim. Sürekli gezecektim, dünyayı turlayacaktım. Gittiğim yerlerden fotoğraflar çekip yollayacaktım. Adrenalin sağlayan sporlar ana gıdam olacaktı. Asi ruhuma uygun çılgınca giyinecektim, vücuduma dövmeler yaptıracaktım. Birleşmiş Milletler üyesi olup, Nairobi'de çocuklara bakacaktım. 35'ime geldiğimde bir çocuk evlat edinip onu büyütecektim. Belki 40'ımda da doğururdum ama daha dünyada bakılacak bir çok çocuk vardı. Ama hayat planlandığı gibi olmuyor işte.

25'ime geldiğimde 30'un hızla yaklaşmakta olduğunu ve ciddi bir ilişkim olduğu gerçeğini hissetmeye ve paniklemeye başladım. Paniklesem de hiç hırçın yapıma uymayacak bir şekilde mutluydum ve huzurluydum. Bu adam napıyordu bilmiyorum ama ben değişmiştim. Hem de çoooooooook. Huzurlu, gittikçe sakinleşen bir yapıya sahip olmuştum. Sonra anladım ki bana hayatım boyunca kimsenin davranmadığı gibi davranıyor (itiraf ediyorum ailemin bile). Beni gerçekten anlıyor ve empati kuruyor. Hayatımızı beraber geçirme fikri belirdiğinde ikimiz de bocalamalar ve krizler yaşadık. O zamanlar 30 yaş bana yaşlı görünüyordu ve 27'ime geldiğimde sanki 3 sene sonra herşey bitecekmiş gibi hissedip biran önce hayatımı kurmalıyım hissine kapıldım. Bu bir devrin sonu olacaktı ve biz sonunda evlendik. İşte düşünmediğim ilk şeyi yapmıştım. Sonraki 3 seneyi oh iyiki evlenmişiz ne kadar huzurlu ve keyifliyiz diye düşünerek geçirdik. Bol bol gezip sorumsuzca tek başına olmanın keyfini çıkardık belki de bu yüzden 20'li yaşlarımızın sonunda birgün bir baktım 30'lu yaşlarla ilgili depresif değilim. Daha da kötüsü. Tamamen inkar halindeyim. Evet gerçekten inkar. Kendi kendime düşündüm. Bir yerlerde yanlış hesaplama yaptım ve gerçekte 24 bilemedin 25'im. Sonra kafamda matematik yaptım. 2010-1977.. Sonra anladım ki kafamda matematik yapamayacak kadar gebeşim. Acaba dedim hiç mi bu matematiği yapamadım da hala 25'imde miyim gerçekten peki ya 40 olduysam. Yok canım dur bu gerçekten kaçamam en iyisi hesap makinesi. Evet. 2010-1977: 33...

HAYIIIIIIIIIIIIIIIIIRRRRRRRRR!

Sonra kendimi topladım. Daha kötüsü de olabilirdi. 133 falan olabilirdim. 30 yeni 15 değil miydi ki? Saçmalamanın doruğundayım değil mi?

Aslında hayatımda çok da güzel bir durumdayım şu an. Harika bir ailem var, süper arkadaşlarım var. Şimdi anladım ki ruh yaşım 20'lerde kaldıysa da, 30'unda hayat bitmiyor. Aslında 30'una girdikten sonra hayatımın en güzel yıllarını geçirdim. O zaman bundan sonrasının daha güzel olmasını umuyorum. 33 olmayı inkar etmek depresiflikten gelmiyor, ben 33 yaşında hissetmiyorum. Ben çok çok küçük hissediyorum, bazen Ela kadar, bazen liseli bir çocuk kadar. Ben sanırım yaşlananlardan değil, yaş alanlardanım.
-----------------------------------------------------------------
Bugün 33 oldum.

• Pilavı hala yoğurtla çok seviyorum. Lapa gibi.
• Hala eğlenmek için içkiye ihtiyaç duymuyorum.
• Çok sakin bir insana dönüştüm ama hala ortada haksızlık varsa uğrayan ben değilsem bile içimden canavar çıkıyor.
• Hala müdahaleye katlanamıyorum.
  

• Bu sene doğum günümde aldıklarım:

1. Yeni bir sivilce. (Kulağıma yakın)
2. Bir başağrısı.
3. Gergin bir boyun. (İstanbul yolculuğundan kalan)
   
4. Bir şaplak, 20 aylık kızımdan
5. Bir tekme içerdekinden
   

• Öğrendiğim bazı dersler:
  

1. 3D film gözlükleri bana migren veriyor.
   
2. 20 aylık bir çocukla yapılan doğa gezilerinde görülecek tek doğal şey bitki çeşitliliğidir, çünkü çocuğunuza; sizi, uzaklaşırken duysun diye yaptığınız haykırışlar sonunda çevredeki 1 km2'de olan ve bacakları olan her canlı çoktan kaçmış olacaktır.
   
3. Gebeşsen, bebek arabasını yanına almadan bir çocukla tuvalete bile gitme.