Demek ki bizim genlerimiz birleşince kesinlikle bize benzemeyen birşey çıkıyormuş. İşte üstte Ece, altta Ela'nın 11 haftalık fotoğrafları ve birbirlerine çok benziyorlar. 2 yıl arayla çift yumurta ikizi doğurmuşum da haberim yokmuş. Bakalım büyüyünce de benziyecekler mi.. Bir tek göz renkleri ve burun şekillleri farklı.. Tabii karakterlerine girmeyim, onlar tamamen farklı.
Bazen, uyku saati rutini son sinirimin üstüne basıp üstünde dans ediyor.
Bütün gün annelik yapıyorum. Oynadım, düzelttim, sarıldım, güldüm ve dinledim saat şimdi 21:00 ve artık ben de bitmişim.
Ama çok yakın kaynaklara göre hayır bitmemişim.
“Canım benim? Legolarla mı oynaman gerekli yoksa diş fırçalaman mı?“. "Ela'cım, kitapları bırakıp ışıkları söndürmemiz gerek artık” “Bir kitap seç artık okuyalım da uyuyalım.“ "Ece, uyusan da artık ben de yatsam”
Huysuzum. Çakralarımdan yorgunluk ve sabırsızlık sızıyor.
En sonunda, ışıklar sönüyor, dişler fırçalanıyor, memesini emen beta sürümü babaya verilip alfa sürümü ile birlikte alfa'nın yatağına yatılıp (sadece toddler dedikleri yaşta çocuklara tanınan bir ayrıcalık) biraz onun seçtiği masal karakterleriyle (çoğunlukla içinde aslan, ela, şapkacı, tavşan ve şirin babanın olduğu) masal anlatılıyor. Bu arada iyiki bu çocuğa büyük yatak almışız diye kendi içinden dua ediliyor. O arada alfanın bazı manipülasyonları (su isterim, çişim geldi, azcık daha süt, bana masaj yap, popomu kaşı) giderilip sabırlar biraz daha zorlanıyor.
Ve detay olarak, alfa o sırada 3 çeşit değişik masal isteyip, arkasından 100'e kadar saymamızı isteyip ama (2'den başlayarak) arada çeşitli yerlerini kaşıtıp, meme de isteyerek bir savaşa giriyor. Savaşı zor ve geç de olsa biz kazanıyoruz ama bazen çok çabuk bazen çok geç. Ama bizi çok yoruyor. En çok da artık akşam oldu uyusa da ben de biraz dinlensem diye gözünün içine bakan beni.
Beta'yı son 2 gündür yatağında ağzına meme vererek uyutuyorum artık. Umarım Beta'da daha güzel uyku alışkanlıkları yakalayabiliriz, çünkü Alfa'nın uyku alışkanlıkları bu yaz yaşadığı bir sürü değişiklikle ona tanımak zorunda kaldığımız ayrıcalıklarla çok bozuldu. Zaten yaşının gereği hiç yatmak istemiyor, artık onu yatırmak bir manyaklık haline geldi.
Yine de bu zamanlar geçici ve bu meslek dünyanın en güzel mesleği.
Hani birini araman gereklidir. Arayamadıkça daha da arayamazsın ya, yazmak da öyle birşey yazıcakların biriktikçe daha da yazamaz hale geliyorsun. Artık birikenlerin süngerini çekip bulunduğun yerden yazma zamanı. Hiç yazmamaktansa kısacık yazalım bari.
Bayramda cocayla "bayarız, iki çocuk napıcaz nasıl geçicek" diye düşünürken, totomuz yer görmediği için zırt diye geçiverdi. Bana, "iki çocukla en çok gezen anne" plaketi uygun görüldüğünden, Altın Portakal alamamış Nurgül Yeşilçay gibi asabi değilim çok şükür. Onun yerine şeker gibiyim.
Bayramın güzel havasını fırsat bilip geçen kış gittiğimiz ama benim hamileliğim nedeniyle ormanına yeterince dalamadığımız Ankara'ya 100 km uzaklıktaki Greenpark'a 2 araba 7 kişi kendimizi attık. Çocukları büyüklere bırakıp cocayla birlikte otelin arkasındaki yürüyüş yolundan daldık ormana. Hava çok güzeldi ve mevsim tam mantar mevsimi. Bizim keşif gezisi biraz mantar gezisine döndü çünkü adım başı garip gurup mantarların fotoğrafını çekmek için durduk.
Gün sonunda biz çok huzurlu, çocuklar açık havanın etkisiyle çok yorgundu. En yakın zamanda umarım yine kendimizi anlamsız bir gezide buluruz.
Pedometrede 5090 adım atmışız.
Ece kız tam 2 aylık oldu. Zaman çılgınca çabuk geçiyor. Geçtiğimiz haftalarda bilinçli bir şekilde sesimize, gülümsememize karşılık gülmeye başladı. Gölgelere, ışıklara çok ilgisi var, gözleri faltaşı gibi açılıp izliyor ışıkları. Genel olarak sakin bir bebek. Hatta az ağlayan bir bebek diyebilirim. Hele Ela gibi kolik bir bebek büyüttükten sonra Ece bize melek gibi geliyor. Agu ve gugular başladı. Tek tek sesler çıkarıyor. Ela uyanır uyanmaz ağlardı, Ece uyanmadan önce 10 dk mızmızlanıp bizi uyarıyor. Benim de işlerimi halledicek (el yıkama, tuvalete gitme veya son kaşığımı ağzıma alma, su içme gibi) biraz vaktim oluyor, ağlamadan önce. Gece uykusuna çabuk alışmıştı çok şükür gece uykularımız da aynı şekilde devam ediyor. 2 aylık bir bebek için daha fazla ne söylenirki, iyi ki doğurmuşum ne diim.. Ona olan aşkım her geçen gün büyüyor..
Kung-fu Panda'yı izlediğinden beri Ela zaman zaman el, kol sallayarak Kung-Fu yapıyormuş gibi yapar.
Bugün bir ağlama ile bulunduğu odaya gittim.
Ben: Ne oldu kızım?
Ela: Anne elim uf oldu.
Ben: Neden kızım?
Ela: Tandalye'me kung-fu yapıyordum.
Ben: Kung-fu bildiğini bilmiyordum Ela'cım.
Ela: Biliyorum. Ama sandalyem bilmiyormuş.
(Fotoğraflar ilk kez 4 kişi dışarı çıkmamızdan - ODTÜ)
Aynı zamanda, çocuğunuz bile yokken neden birinin size bu linki gönderdiğini merak ediyor olabilirsiniz ve bu da muhtemelen uzaktan bir akrabanız denizin ortasında ölüp size bir yetim bırakacağı için değildir. Allah korusun. Veya birisi size aslında çocuğunuz olduğunu anlatmaya çalışıyor olabilir. Tebrikler! Muhtemelen oldukça çok desteğe ihtiyacınız olacak. Fakat yeterince sizden konuştuk. Artık başlayalım değil mi?
Bugün inceleyeceğimiz konu yalan söylemek.
Yalan söylemek her ebeveynin eninde sonunda uğraşması gereken bir problem. Mesela kızım bana
"Kim benim ellerimi kirletti anne?" diye sormuştu ve
ben "Tabii ki sen kızım. Sana oynamamanı söylediğim halde çamurla oynadığın için" demiştim.
O da "Hayır, anne. Periler kirletti." demişti. (En son izlediği çizgi filmin etkisiyle).
Ben, "Periler mi, Gerçekten mi? En iyi yalanın bu mu? Periler bir kere ağaçlarda kurabiye pişirir. Çamura dokunmazlar. Yani uyduracaksan bari biraz inandırıcı olsun. Mesela sana büyük kuşun gerçek olduğunu söylediğim gibi. Ona inandın değil mi? Ama uydurmuştum tatlım." (Çok mu acımasız oldum.)
Sonra başladı ağlamaya. Muhtemelen benim kadar iyi bir uydurukçu olamayacağı içindi ve bu iyi birşey tabii.. Bunu istiyorsunuz değil mi. Çocuklarınızın size yalan söylememesini istiyorsunuz. Veya harika yalancılar olup politikaya atılmasını. İkisi de iyi opsiyonlar. Ama evet biz çocuklara sürekli uydurmak zorunda kalıyoruz değil mi?
Bazı ebeveynlik kılavuzları (totomun kılavuzları) çocuklara yalanı öğretmenin en iyi yolunun örneklemekden geçtiğini söylüyor, fakat bence birçok ebeveynlik kılavuzu çocuklarını yaratıcı ve fazla komplike planlar yapacak kadar çok sevmeyen insanlar tarafından yazılıyor. Mesela dolaba açık şekilde üstünde büyük bir ok bulunan bir kutu bırakırsınız ve çocuğunuza doğum gününe kadar onu ordan almaya izin olmadığını, alırsa kutunun bir eciş bücüşe (burda eciş bücüşün ne olduğu önemli değil hatta çocuğun anlamadığı birşey olması daha ilgi çekici oluyor, Ela'da biz bunu çok kullanıyoruz. örn. "Seni vıdzırta götürücez." "Hödükle bödük gelmişler.") dönüşeceğini söylersiniz; sonra odasına ayağınız tökezliyormuş gibi girersiniz ve "Aman Allahım, bir yılan beni ısırdı. Çabuk! Dolaptan hediye kutusunu getir. Onun içinde yılan zehirini buharlaştıracak birşey var. O benim sana hediyemdi". Eciş bücüş sorarsa acil durumlarda izin veriliyor diye yine uydurabilirsiniz. Sabiha Paktuna Keskin'in kitabında da yazıyordu. Çocuğunuza onun hayal gücünü geliştirecek veya onun kendisini güvende hissedeceği şeyler uydurmanızın hiç bir zararı yok. (Örn. Büyük kuş, Ece'yi almasın diye kapısını kitliyoruz dediğimizden beri Ela, Ece'nin kapısına dayanmıyor. İş birliği yapıyor. Ece'yi ondan sakındığımızı düşünmüyor.) Neyse konuya dönelim. Heyecanla kutuyu size getireceklerdir ve siz açıp kutudan derin bir nefes çekersiniz ve çocuğa korku ve şok içinde bakıp, "Hiç Zehir yokedici buhar kalmamış. Napıcaz şimdi. Aşağıdaki parkdan gidip toplamamız lazım." Hadi anneannenle aşağı inip toplayın beni kurtarın. (Burda istediğiniz kadar uydurabilirsiniz, ne kadar yaratıcı uydurursanız çocuk o kadar kendine iş ediniyor. Bu sistemi çocuk biryere gitmek istemediğinde evden çıkarmak için de kullanabilirsiniz. Evde hiç bilmemne buharı kalmamış gidip toplayalım mı gibi). Diyeceğim o ki, bunlar yalan değil. Bunlar uydurma. Uydurma 2 yaş sendromuyla başetmenin en etkili yolu. Ben 7/24 uyduruyorum. Genelde de hayali, olmayan şeyler. Gerçek bir yalan söylememek gerek tabii. Mesela gidiyoruz diyip gitmemek daha kötü. Onun yerine "atlara gitmek istiyorum" dediğinde (2 yaş çocuğu bunun hemen olmasını isteyecektir). Siz ona "aa çocuğum şimdi gidemeyiz hede hödö" diyemezsiniz hiçbir işe yaramaz.. Onun yerine "dur bir arayalım bakalım, napıyorlarmış". Diyip gerçek telefonunuzla tuşları çeviriyormuş gibi yapıp, mistik konuşmalar yapabilirsiniz. "Hmm, ay tamam canım başka zaman gelelim". Sonra çocuğunuza "şimdi uyumuşlar ama yarın bekliyorum" dediler. Orda çocuk muhtemelen gitmek istediğini bırakıp "neden uyumuşlar veya nerde uyumuşlar"a geçebilir. Bundan sonrası da sizin yaratıcılığınız tabii. Ben çocuğa mantıklı birşey anlatmaya çalışmanın kriz zamanlarında çok gereksiz bir efor olduğunu öğrendim. Orda başlıyorum uydurmaya. Siz de uydurun, uydurmak harika birşey. Çok kurtardı beni. Yaptıkça da bu işte daha iyi oluyorsunuz. Cocayla ben bu konuda mastıra geçmek üzereyiz. Haydi büyükler uydurmaya..
